daha dooğmamış bir bebeğin çığlık sesleri kulağımda
sanki bir ömür geçirmiş gibi anlatıyordu bana
mutsuzluk, acı, keder
bunların hiç biri yalnız senin kaderinde yazılı değil
sen her seferinde silip baştan yazıyorsun bunları defterine
ve çığlık çığlığa kesiliyor sözcükleri
düşündürüyor.......
hep bende aratıyor adeta tüm sorunları
ağlasam, haykırsam..
hayır kaderime ben yazmadım mavişimden ayrılmayı
istemedim bir başkasının sevgilisi olmayı desem
inanır mı bana??
o içler acısı çığlıklarıyla beni yerin dibine sokmaktan
beni onca karışıklık içine atmaktan vazgeçer mi ?
ya da her gelişinde bana sen haklıydın der mi ?
inanmaz ki bana
nasıl inansın ?
zaten kim inanır ki buna ?
bazen..
lanet okuyasım geliyorda kendime
ya gerçek olurda seni göremezsem korkusu var işte
şimdi uyusam, kapatsam gözlerimi, dalsam derinlere
ve o doğmamış bebek aynı seslerle gelse yine
ona anlatsam..
koynuma sarıpta onu..
ağlasam....
elimden tutup beni bu dertten kurtarır mı acaba ?
saçlarını okşayıp, gözlerine bakarsam
ve seni seviyorum bebeğim dersem .....
beni seninle geçmişte kalan zamana
sıfırdan başlamak üzere götürür mü acaba??