EYLÜL
 
Adını her duyduğumda onu hatırlarım,
Eski komşumun kızını,
Ad olmuştun ona.
Çok güzeldi Eylül!
İçini gıdıklardı erkeklerin…
 
Ama sen korkutursun!
Yıpranmışlık getirirsin akıllara,
Tükenmişlik getirirsin,
Sararıp solmayı,
Düşüp yok olmayı hatırlatırsın…
 
Nedir yeşil ağaçların senden çektiği?
Soldurursun dallarında ne varsa,
Yaprak alıkoymazsın.
Çiçekler güzelliğini sende yitirir,
Çimenler sararır,
Ölüme hazırlanır
Doğadaki yeşil...
 
İtiraz edersin!
Öldürmem,
Yaşatırım dersin.
Haklısın galiba sevgili Eylül.
Eğer sarartmazsan yaprakları,
Düşmezler dallarından,
Kalırlar orada.
Sonrası tufan!
Kar, kış, don gelir,
Dondurur yaprakları ve ağaçları…
 
Hayır… hayır!
Sen öldüren değilsin,
Sen hayatta tutansın.
Sarartsan da,
Karamsarlığa itsen de,
Adına hazan dense de,
Sen umutsun.
Sen hayatın teminatısın…
 
Her yıl bir kez değil,
Sık sık gel.
Hep kal sen,
Gitme Eylül,
Gitme…
 
Ömer Adar-2017