Umudun dalına kondu gönlüm,
Uyandı kış uykusundan, inan ki,
Yalnızlık dallarım kırıldı dedim,
Hicranla yoğrulup, kaldım inan ki...


Tüm hayatları sevinç etkiler,
Ah çekip ağlattı, beni inan ki,
Kurda, kuşa, ota, böceğe eş,
Yalnızlıkta, baştayım inan ki...


Aklım geze durur, avaredir,
Güzel gün, içte resim, inan ki,
Niye sevdim anlayamıyorum,
Ben yaşadım- öldüm, inan ki..


İçimde olumsuz düşlerdeyim,
Aşkın olası yansıması inan ki,
Hayat yorar insanı derler de,
Ben aşktan yorgun, inan ki...


Neden bu kadar nefret acaba,
Gülen yüz, çok çok az, inan ki,
Hepsi ben gibi aşkına sevdamı,
Görünene ağlamaklıyım inan ki...


En güvenilir liman sevgiydi oysa,
Yok kıyıda, kırık sandal, inanki,
Sevin cemi, kaybediyoruz bizler,
Bu bilmeceyi, çözemedim, inanki...


Gönlümüze kim misafir olsa,
Ev sahibini beğenmez inanki..
Hepsi bence, at sineği gibidir,
Gül dururda, ona konar inanki..


Şimdi ben, korkunç yorgun,
Kurtarıcı mucize yok, inanki,
Yine de umutla başlar günüm,
Ötelemekle, eline, ne geçti sanki...

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.