kalbim
ölümsüz aşklar mezarlığı
unutulmuş her ismin taş ucunda
bir ahın öyküsü yazar..


bir seni gömemedim kalbime
hiç bir mezar boyu
yarı ölü kabul edecek kadar..sığ değil


yazdığım şiirlerde adın geçmez
ama ruhun sızıyor satır aralarına
ve ben
sen’ diye başladığım her cümlenin yükünü
yük edip omzuma
taşıyamıyorum artık eskisi gibi sonuna kadar


bak..
aylardan ikizler şimdi
bir kaç hafta kaldı doğum gününe
kim bilir gözlerindeki yeşiller
hangi renge değip parıldayacak o gün geldiğinde


belki de çoktan sönmüştür ışıkları
sensiz ölürüm dediğin gün
bensiz kaldığın güne denk gelerek


yine bahar mevsimiydi
ama aylardan neydi unuttum
gözlerinden gebe kaldığın aşkı
doğurmuştun kalbinde
el bebek gül bebek zamanlarıydı
henüz kirpikleri yapışık bir bebeğin
gözü kapalı memeyi bulması gibi mucizeydi
kalbinden aşkı emişim


ah zaman
nasıl da akıyordu
oysa dursun istediğimiz öyle anlar vardı ki
solgun bir resmin zar zor seçilen gülüşüne dalıp
donup kalmak gibi o mutlulukta
arsız arzularımız da oldu bizim


aşk dişlerim henüz yeni yeni çıkıyordu
ve kalbinden emdiğim sevda yetmediğinde
yalancı emzikle avutuyordun
emzikten kesildiğimde ise
yalanla


belki dedim
çok sevdiğinden
ya da kaybetmeyi göze alamayacak kadar vazgeçilmezliğimdendir sebebi
sonuçta özaşkıyım diyerek
pembeye boyadım tüm siyahi yalanları


malum
pembe biraz transparandır
ele verdi
sakladığı rengi


seni diyorum
unutmak mümkün değil,
kavuşmak da
imkansızken böyle


bir bahara gömsem diyorum


doğum gününde..