İçim içim Üşüyor, aşka aç bedenim.
Tıpkı sobası hiç yanamayan,
Bacası tütmeyen, soğuk evler gibi.
Yüreğim üşüyor, dışarda kalmış,
Üstü başı yırtık pırtık,
Ayaz gecelerde, banklarda,
Kaldırımlarda, yatan o insanlar gibi.

Hani diyoruz ya,
Ağlamakta, hayatın bir parçası olduğu için.
Ben, gülmeyi unutuyorum bazen,
Aynı ölüm gibi, aynı zulüm gibi,
Ve aynı sevda gibi,
Çünkü, iyisiyle kötüsüyle, hayat hep devam ediyor,

Ağlasanda , gülsende ,
Zulme boyun eğsende,
Ölüme koşup gitsende,
Geride kalan hayat, yine yalanıyla,
Akıp gidiyor, zamana inat.

İşte yüreğim!
Sen gidiyorsun ya,
Bu yürekte, o insanlar gibi,
Sensizliğin, soğuğuna düşüyor.
Sokaklarda kayboluyor bedenim,
Hayatın, yalanıyla yok oluyor kalbim.

Sen gidiyorsun ya,
Bu kayıp kentin şarkıları, sensiz kalıyor,
Melodiler, suskun oluyor aşka,
Acıya serenat ediyor.

Sen gidiyorsun ya, yıkılıyor,
Zulme karşı devrim yapmış,
Gönlümün ülkesi.
Yıkılıyor, ve gidiyor gönlümdeki acıya,

Usul, usul Gülümseyerek,
Sevdanın, darağacına gidiyor,
Sol yanım.
Anladımki, İnandığım şeyler,
Acıdan başka, hiç bir şey vermiyor bana.

Şimdi,
Bedenimi, ihbar ediyorum,
Çünkü kalbimi öldürdüm..

İsyanım! ne tanrıya, ne insanlara.
isyanım,
İsyanım sadece sevdaya..

Hakan Ezel Bayram