Gidenlerin ardından

“Ben seni yoksulluğa ve zulme karşı savaş açan yüreğinden tanımıştım”

Yoksun
Ama ben;
Her çiçekte seni kokluyorum
Doğduğun, ağladığın
Kucağıma aldığım ilk gün gibisin
Ne de güzel kokuyorsun öyle
Kokun yüreğime dokunuyor
Haberin olsun…

Yoksun
Ama ben;
Bir çiçeği okşar gibi
Yapraklarını öpüp öpüp koklar gibi
Ve ilk kez
Dudaklarımla bir ateşe dokunur gibi
Yana yakıla
Gözlerinden öpüyorum senin
Parmak uçlarımda ateş tanrısı
İçimde dayanılmaz bir sızı
Ellerim ellerine dokunuyor
Saçlarını okşuyorum
Alev alev yangına dönüşüyor rengin
Düştüğü yeri yakıp yıkan yokluğun
Ve kırık bir saat gibi
Gözlerime takılıp kalan yüzün
Ve buza kesmiş tenin
Avuçlarımı yakıyor usulca
Haberin olsun…

Yoksun
Ama ben…
Şimdi nasıl
Nasıl anlatsam seni?
Dağlara, taşlara, dipsiz kuyulara…
Nasıl duyursam?
Sağırlaşmış yüreklere yokluğunun sesini…
Ağlamanın sınırına o kadar da yakın duruyor ki gözlerim
Her söz içime düşen bir çığ
Bir çığlık
Ve bir felaket anı sanki
Vurulduğun dağlar başıma yıkılmış da
Altında bir ben kalmışım gibi
Üstüme varmayın
İki gözüm iki çeşme ağlarım şimdi…
İşin kötüsü
Hiçbir kelimeye de sığdıramam ki ben seni
Sen ey! Gelincik çiçeğim benim
Seviyorum seni
Haberin olsun…

Yoksun
Ama ben;
Ay ışığına karışan yüzünü okşuyorum her gece
Haberin olsun…

(24 Mayıs 2017)