Baharın gelişine sevinir gibi sevindim.
Sen yeni açmış papatyalar arasından geçip.
Bana doğru gelince.
İçimde Anadolu sevinci ile.
Yaza kavuşmanın verdiği rahatlık.
Ve ilk kez kar görmüş,
Ege gibi mutluluk gözyaşları içinde.
Sarıldım sana mevsimlik olduğunu bile bile.

Dilim lal olmuştu sanki,
Tek bir söz çıkmıyordu ağzımdan.
Güzelliğin karşısında el pençe.
Gözlerimi zerre kırpmadan.
Öylece baktım gözlerine.
Gideceğini bilerek.

Ayrılık günü gelip çattığında.
Biz kadar bitkin değildi asuman.
Ağlayacak derman kalmıştı gözlerinde.
Bizse farklı yollara koyulmuş gibiydik çoktan.
Konya ovası gibi çehren ilk kez kırışmıştı.
Şefkatten yoksundu bakışların.
Kutuplar kadar buz kesmiş bir ifadeyle.
Bitsin dedin bitti.

O günden sonra,
Söz verdim kendime.
Bir daha değil kimseyi sen gibi sevmek.
Seni bile eskisi kadar sevmeyeceğim dedim.
Öyle bir aşksın ki yalancı çıkardın seveni.
Ve ben el üstünde tuttum üzeni.
Değiştirmek mümkün olsaydı keşke bu düzeni.
Mümkün değil ya ona yanarım.

Oysa yürüdüğüm yolda sen ol istedim hep yanımda.
Kolum kanadım sen ol.
Seninle varayım aşkın erişilmez tadına.
Mutluluğa çıksın sana çıkan her yol.
Aydınlık günler adım mesafesinde olsun.
Yıldızları ağırlamak için uğrasın şehrimize karanlık.
Kalbi lügatıma göre huzursun.
Seninle mümkün bahtiyarlık.
Hiç uğramaz sanıyordum bize ayrılık.
Olmadı işte tadına varamadık mutluluğun.
Elin elimde hayata meydan okuyacaktık.
Cehennem azabı sanki yokluğun.
Her ne ise beni sana yabancı kılan.
Hayatta hiç pişmanlık yaşama tek dileğim.
İki cihanda iflah olmasa da kalp kıran.
Sana hüzün hiç uğramasın meleğim.