Bir avuç kömüre kurban verilen
Yiğit benim, şehit benim,er benim
Güneşin önüne duvar örülen
Ömür benim, hayat benim, zar benim

Toprağın bağrından toprağa akan
Çoluğum çocuğum öksüz bırakan
Somada tutuşup her evi yakan
Yangın benim,kömür benim, kor benim

Yolumu gözleyip boynunu büken
İçine bir sızı bir acı çöken
Sabırla bekleyip gözyaşı döken
Ana benim, baba benim, yar benim

Evladı horlanıp eşi ezilen
Cesedim çıkmadan yeri kazılan
Selası okunup ismi yazılan
Mezar benim, kabir benim, yer benim

Ölümle hayatın yokmuş arası
Cennet kapısıdır belki burası
Çıkmaz yüzümdeki kömür karası
Çile benim, emek benim, ter benim

Her gün bu ocağa girer nicesi
Karışmış ay yıl gündüz gecesi
Allah’a emanet gül haticesi
Ocağıma ateş düşmüş gör benim

Dizlerim yoruldu uzadı tünel
Elimden tutmaya gelmedi bir el
Birkaç dakikaya yetişir ecel
Burda nefes alıp vermem zor benim

Anacım görmesin kanlı na’şımı
Bütün dünya tutar belki yasımı
Kime bırakayım oğlum Kasımı
Boynu bükük yetimlerim var benim

Doğaner’im görsem son kez eşimi
Hayalimde gördüm kızım yeşim’i
Bismillah diyerek koydum başımı
Somadan arşa yükselen nur benim