düşündükce kaybediyorum
dogruyu,
şaşırmaktan kendımı alamadan
her iyiligi.
her iyilik insan için yapılıyor
deniyor da,
insanlık icin yapılan her iyilik
ya insanı aglatıyor,
ya insanı öldürüyor.
iyilikti yaptıgım diyen digeride
insan halbuki.
bir şey var eksik kalan,insan
insanı ya öldürecek,
ya da mutlu edecek.
anlayamıyorum,karmakarışık
bir duygu,nasıl şey bu ,
her yaptıgını insana hizmet diyen,
beyinlerde bir arıza var.
ya da bilinçsizce yapılan her,
hizmetinde çok belirli hata.
yaşamda tek düze yaşanılan,
bu kavramda sevinçler acıya,
acılar insanı yok olmaya,
mahkum etmiş,anlamadıgım bu.
dünya acılar cehennemınde,
yasanan bir yermiş sanki.
sev dıyen Rahmanın sevgisiyle,
neden bir bütün degil sevınçler.
yoksa yanlıs olanmı sevginin yerı,
dogru yerde kullanılamayan.
her iyi düşüncenın ardındaki,
kendın için ıstedigin huzurda.
başkası neden mahrum oluyor.
çekilen acılarda anlamsızca.
bulamıyorum,beynim zonkluyor,
insanı mutlu eden kavramı.
nerede saklı dıye aradıkca,
sevınçlerin kayboldugu dünyada,
neden sevınce gülerken ardından
gelen gözyaşları.
yoksa sevinç ve üzüntü ayrılamaz
bir güçmü yaşanası,
her sabahın mujdesınde sürekli
göz yaşı damlası.
her akşamın alaca karanlıgında,
hüzne götüren özlemlerde,
bir yanlış var evet yaşadıgımız.
bu dünya mezaliminde böylece.
ya yaşamayı bilmiyoruz ya da
yaşatmayı ögrenmeyen gaddarız.
hep var olan,insanın yüregindeki
mezalim ve anlamsızca hırs.
hodbınce kendince buldugunu sandıgı
yalancı sevgisiyle,
ne kendisi mutlu olabildi,
nede bır başkasına sevinç verdi.
yetmezmi Allahım insanın insana
verdigi bu acı ve zulüm.
anlayamıyorum mutlu olmak
bu dünyanın neresinde saklı..

Meral tice