nankörlüğü sarmışlar altından atlasa illa da çöplüğüm demiş
ne tür halt yerse yesin hep inkar edermiş…



bağlayış ta bohçayı tez vakit buralardan gitmeli
in ve cinin bile olmadığı yaban diyarlara
insan olmaz olsun hayvan severim
nede olsa gönül bir otlakta yayarım seni
giderken de kimseler asla görmesin beni
isterse domdom kurşunuyla vursunlar bedenim
yanarım ben kor ateşlerde yeter ki
bir daha o ikircikli yüzünü görmesin gözlerim

çırpınıp da dururdu hep közler de yüreğim
ruhumdan fışkıran isyanlar son damlayı bulunca
sabrım kaynayıp da taştı yerlere
bu gidişin aslı çürük bir gidiş
bana zıkkım oldu bundan gayri bir daha seviş
aha da ben gidiyorum tüm bu şehir kalsın sana
ah le yar vah le yarlar bitirdi beni
öylesine kötüydü ki senli cehennemi zamanlar
hangi has bağın bağbanıydım ki ben
beni canımdan etti senli yaşadığım anılar

kahırları hep mesken etmiştim de
zaman geçip de büyü bozulunca anca görebildim
sanki de ben istenmeyen bir misafirin gibiydim
nankörlüklerin başıma bir bir çöktükçe
hem de kendi öz evimde

baştan beri de bizi menfaatlerinin rüzgarı çarptı
bir sevgiye muhtaç kalmam için
dut ağacı gibi de salladın
şimdilerde yapayalnız kaldım tek başıma
akşamlar yine kanamaya başladı böğrüm ün içinde
küskün küskün eski günleri ben nefretle yad ediyorum
ne hürmet gösterişte gururumu
ne söz dinleyişte yolunu
ne vefa sunarak ruhumu okşayanım oldun yar
şimdi ne bu kalp eski kalp
nede benim içimde bir tek sevgi kaynar

onun için çeke çeke sadece sigaramı içiyorum
her efkarlanış ta da isyan ediyorum
bu vakitten sonra yanımda olsan ne yazar
olmasan ne yazar be nankör deyişte
ve iç çekişte
ah ulan ah
oysa ki sen gözümde ne güzelmişsin be bir zamanlar
her sözümde gözlerin parlıyordu
çıkara endeksli yüreğin bol bol öşrünü aldıkça
yürekten derdime ortak mı oluyordun
yoksa ben mi öyle hissetmek istiyordum
bak işte şimdi yokları sensiz anarak yad ediyorum ya
bir seher vaktinde indim bağlara öter Şeyda bülbül dil yaralanır derken - Ali Kaya
içimde ılık ılık bir şeyler eriyiş te durur

gece bu hiç sevmez ki sabahı
kalbimin bir yanı boş kaldıktan sonra
biliyorum onlar geride kaldı artık gerisin geri
bana gelmeyecekler yeniden
nasılsa ben Kafdağı’na dek uzaklaşacağım artık ebediyen

bari boş geçir memeliyim şu anları
nasılsa bir gün gelir de kuruyup da gidecek bu ömrün ağacı
derdimi döksem de ne ki hep dil paralanır
hiç sıkılmadan sen düşürdün ya beni dilden dillere
artık ben başı alıp da gitmem gerek gurbet ellere
ne sen beni hatırla nede ben seni
ömrüme ters esen bad-ı sabahım elzem mi
istersen getir de el basayım gör Kuran’a
yetsin artık ne sen beni bir an olsun an nede ben seni…



(09.05.2017) AZAP…