daha da sana ne elzemdi ki
bir hayat bahşedildi o nankör yüreğine
ruhumun sancısı bile mahkum ellerinde
kör ettiğin gözlerim aklımı kullandırmadı ki
oysa ki ta baştan sırıttı hafifliğin

bu akşam üstü timsah olmayacak
içimin içinin ta içine akan gözyaşlarım
şıpşıp da düşüyor yüreğimi yararak
bağrımda ki sancılar da ki beis
sanma ki sen varsın
havada küflü bir habis kokusu var habis

kapkara yalanlar diline yeknesak olmuşken
paslı bir tatla gün batımı bir tutku
sessiz sessiz gecenin karanlığında kayboluyor
yazıklar olsuna kovulmuş olgularla bezeli
hıyanetini resmetmiş gözlerine
ben acıyla bakarken
yerle yeksan olan
verdiğim tüm emekler o anda un ufak oldular

sinsi sinsi tüm varlığımı çırçıplak ederken
mazim ve atim sence yok sayıldı
bir şey demesem de sana
her şeyin muhakkak bir bedeli var
ben benliğimi ve varlığımı kaybederek ödedim
ya sen üryan geldin üryan gideceksin
yüreğimde ulvi dualar okuyan bir saflık var
kapanırken kalbindeki siyah kapılar
hüzünlere kapılan yıldızımın şavkı
bir anda düştü makber taşımın talihsiz başına

ruhum
tüm içtenliği ile toprağına son kez sarılırken
göğe aşkla buharlaştı
beden donuk mu donuk düşman başına
ömrümü saran kışın daha da soğuktu
sevgi saygı ve güven üzeride kocaman bir hıyanet
kendinden çizildi mezar taşıma

toprakmış ana
ben de sığındım yaratana
bir kefen ve iman içinde bir hazla
güneş gibi parlamakta kötü kaderim
hıyanetinin son buluşunda

son pişmanlıkla
dişinle tırnağınla kazısan bile toprağımı
geç kaldın ruhum uçuşta gitti bile
ne sen aşksın heyhat
ne ben sana maşuk bir salak…



(04.05.2017) AZAP…