Tüm vedaları gölgede bırakır gidişin,
Solmuş bir yaprak gibi düşer kollarım yanıma,
Dolanır dilime istemsiz veda sözcükleri,
Yeryüzünün karları yağarken dağlarıma.
Donuyorum...

Kül rengi saçlarımda dolaşırken ellerin,
İstanbul kadar güzel, Bursa kadar yeşil,
Ve lodos kadar sert ama
Ilık o gözlerin,
Dalıyorum...

Sana her sarılışım,
Ellerimle avuçladığım kordur,
İçimi yakıyor, közlüyor...
Lakin küllenmiyorsun,
Yanıyorum...

Tozu dumana katıyor uzaklaşırken ılgarlar gözlerimden...
Omuzlarında sen.
Sormadan edemiyorum;
Nedir bu telaşın? Nedir acelen?
Ardında gözü yaşlı ben.
Gül teninin kokusu, ruhumu sarıyor sen giderken
Sen hep böyle güzel mi kokuyordun gerçekten?
Yarım kaldım,
Yarım bıraktın beni sen
Ölüyorum...

Ardından zümrüt bakışların geliyor hayalime,
Yüzümü gergef sanıyor saçların,
İnce ince işliyor seni bana ibrişim olmuş kirpiklerinle...
Ahh!
O kirpikler! O kirpikler!
Onlar hep baş roldeler,
Biliyorum...

Çok geçmiyor zaman
İlmek olup dokunuyor hasretin
Dilimdeki sözcüğün tezgahında,
Çaresizlik iliklerime siniyor,
Günler ayları, aylar yılları
Kovalıyor peşin sıra,
Tükenmek bilmiyorlar bir türlü,
Eriyorum...


Ey rüyalarımın sarı buğday başağı!
Bu zamansız gidişin yakıyor yüreğimi,
Akıl bırakmıyor serde.
Bir kez daha yüzünü görme ihtimali
Cansız bedenime fer oluyor,
Direniyorum...

Hani nerde?
El ele koşuştuğumuz tarlalara
Doğan güneş nerde?
Sen gittin ya,
Bak daha açmadan soluyor goncalar,
Her yerde...
Hoyrat bir el tepelerinde.
Yer gök ışıksız bende,
Renk kalmadı ve benizde
Soluyorum...

Ya sonra;
Her yerde seni arıyor
Yorgun bedenimdeki fersiz gözlerim,
Şiirli mekanlara destursuz dalıyorum.
Hangi köşeye dönsem,
Sen varsın,
KALIYORUM.

ÜLKÜ KARA
2017 ŞUBAT-BURSA