sen giderken o toprak yoldan
gözden kaybolana kadar baktım ardından
alışkanlık sanırım annemden kalan
sevdiklerim giderken ardınca bakmam

"ulan ne çok sevmişim seni be"
diye esti içimden



bu rüzgâr yok mu
bu soluksuz hengamede
anılar yırtan unutma rüzgârı
onun uğultusunu biliyorum
çok derin bi kuyuda dinliyorum
yaşadıklarım için kalbim sızlıyor...



bomboş unutabilsek
unutmadan yanayım ben.. ateş/ten
ama unuttukça insanın anıları çoğalıyor...



eyy şiir delileri
biz sadece kaybedenler olarak buradayız
ve onların aklına bile gelmiyoruz,
onların bizimkine geldiği kadar...



ama ne yaparsın ki
rüzgâr hep gönülden esmiyor
hep sonradan yüreğini aklın kesiyor
her oyunun mutlaka bir kaybedeni oluyor
o da bizleriz
kasırgayı izler
acılarımızı gizleriz...



aslında mutluyum ben
çoğumuz mutluyuz çünkü;
onların kaybetmelerini istemezdik,
onların bizler gibi arkamızda kalıp
bizi seyretmesini istemezdik,
onların üzülmelerini istemezdik..

belki de bu kadar düşündüğümüz için,
bu kadar değer verdiğimiz için gittiler...



artık o rüzgâra karıştım
artık öyle alıştım ki,
bazen bir şey kaybettiğim de üzülmüyorum



sadece şunu bil beni kırdın,
yok ettin, paramparça ettin
ve ben bunları hak edecek bir şey yapmadım
sadece sevdim.. seni ben sadece sevdim

sevmeseydim...?