Fakir insanların duyguları çok zengindir,diyenlerdenim
Orak nasıl biçerse ve sonrasında tomurcuklanırsa başak
Çoklar tekleri yutar,tekler yine çoğalır umutla
Çaresizlik yoktur arayan varsa,
Umudunu bitirdiğin yerde ellerini bırakma
Yeter ki sev bastığın taşı,toprağı
Ve dik durduğun sürece korksunlar!
Güneş,gün,gece,ay,çiçekler,yıldızlar hepimizin,
İnsanoğlunun "en çok"ları "en az"ları,
"En" "en"leri yine kendi içimizde yarattıklarımız değil mi..?

Foça’da bıraktım içimdeki tüm "en"leri
Ama biliyorum ki özlediğimde hatırlamak için hepsi nümayişe geçecek
Gidip büyük denize sakladığım karanlığın yalamış anılarını
Ve zaman zaman yaptığım bu ziyaretlerim bu yüzden
Önce Foça sonra büyük denizin karanlığı
Tıpkı maskeli yüzler gibi orada
Bu sadece benim duyabileceğim geçmişten sesler
Gençliğimin tıkırtıları ve denizin sesi
Kim bilir benim gibi daha kaç kişi gömmüştür
"En çok" ben ya da "en en çok" ben diyenleri duyar gibiyim
Çocukluğumuzu,gençliğimizde hatırladığımızda güleriz
Gençliğimizi orta yaşlara geldiğimizde,derin bir ahh çekeriz...
Tek dayanamadığımız yaşadığımız acıları,hataları,
Çocuğumuzda kabullenemeyip,yaşamda onları hep şüpheci yetiştiririz
Sevilmeyi doğurur,sevmeyi tanıtmadan ÖLDÜRÜRÜZ!

Ayşe Yayman