2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
832
Okunma
Hep kovuklarda yaşamaya itiliyoruz.
Toprağımız kurumuş,
Göğümüz suskun,
Çocukluğumuzun o güzel düşlerini,
Çok uzak bir sahilde arıyoruz.
Ve büyümüş çocukların şarkısı
Kulaklarımızda yankılanmakta.
Çobanın kavalında,
Ezgi gibi yaşamaktayız.
Ve de soğukta üşür gibi titremekteyiz..
İçimde korkunun
Dinmeyen çığlığı yankılanırken,
Bir kor mu oldu küllenmiş acılar?
Bir mutluluk özlemi,
Sürsün yüreğimizden gitmeden..
Bir sızı tükenmeyen sözler yaktı kalemi.
Kaldımı ormanlarımız?
Yoksa yoksa
Bulutlar mı kara kapladı dünyamızı?
Buruk mu buruk kalpler...
Not: Köyümden güzel bir görüntü :)
Bu görüntüye degilde geçmiş günlere ithafen yazıldı
19.04.2017 Çarşamba
Gaziantep
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz