Ey kara gözlü,
Esmer güzeli!...
Ömrümün mevsiminde;
İkinci baharım mısın?
Söyle bana, masum yüzlü,
Sen, neyimsin benim?

Nisan yağmurusun, belki iklimde
Yüreğime yağıp, geçtin ıslatıp…
Hiç yokken varlığın inan aklımda
Bir sevda yaşattın, bana tıpatıp…

Kimi gün efkârdan, hep elemdeyim
Kimi gün düşlerle, bir âlemdeyim
Kimi gün dilde söz, bak kalemdeyim;
Aşk-ı ilan edip, cümle kurarım…

Ne rüzgâr getirir, bana kokunu
Ne şu deli gönül, çeker yükünü
Aşk tanımaz, uzak ile yakını
Her gün sol yanımda, seni ararım

Hayallerim yine, bir hüsran olur
Ümidin yerini, hüzünler alır
Ellerimden, kimse tutmaz, boş kalır
Sen yoksan, ben sensiz; kimi sararım

Sanki sevmek bir suç, seven yalancı
Bitiyor insanın, aşka inancı
Her şey eksik, yarım, her şey yabancı
Sevginden yoksunsam, neye yararım

Hasretini koydum, içimden çıkmaz
Özler durur gönül her dem, bir bilsen
Vuslat için, engelleri, hiç yıkmaz
Bekletme çaresiz, ah! Bana gelsen

Ey kara gözlü
Esmer güzeli!
Hayatımın özeli
Neden korkuyorsun bu kadar?
Sevmek cesaret ister
At korkuyu! Kalbini sesini dinle
Mutluluğa adım atarken seninle…

13. 04. 2017

( şiir’in şairi ben olmakla beraber, tarzı “harmanlama” şiiri olup, patenti; Sadık Dağdeviren’e aittir.)