Bu sevdayı ucu kırık bir kalem yazmalı!
İncitmeden, kırmadan, anıları ağlatmadan.
Basit ve bir o kadar anlaşılır şekilde,
Süslü kelimelerle satırları donatmadan…

Ve, o kadını anlatmalı en afilli kelimelerle ucu kırık kalem
En güzel satırlar ondan bahsetmeli bıkmadan, usanmadan
Duygulara tercüman olmalı, bazen maviye bazen de kırmızıya çalan mürekkep,
Çirkin dizeler diz kapağına değmeli cümlelerin, yere doğru baş aşağı düşerken…

Adamın aşkını anlatmalı bembeyaz kağıt
Kimsesiz gece yarılarında, göğsünde ağıtlar yakmalı,
Okuyanın gözyaşları akmalı halının havlarına
Kirlenmiş bu dünyayı masum gözyaşları yıkamalı…

Ve sonra ayrılığın cehennemine atılmalı hasret
Yüzlerce kilometre, bir nida ile bir anda kalkmalı aradan
Ve yine Tanrı dilemeli, ki bitsin bu ayrılık, bu gam, bu hüzün
Aşk yeniden can bulsun, tüm güzelliğiyle doğsun Mustafa Metehan...