Mütevazılık özellikle şiir yazan kişilerin üzerine oturan çok şık bir elbise gibidir. Senin bu anlamda giydiğin elbiseler al benili ve de şok şık duruyor sende ağabey. Şiir yazanları ne bitirir dersen, kibir ve yüksek egosu bitirir. İntiharla eşdeğer alçak bir değer.

Cahit Sıtkı Tarancı şiirle ilgili ne güzel söylemiş :

“Şiir, sözcüklerle güzel biçimler kurmak sanatıdır. Ama sözcük nedir? Bir anlamı, bir çağrışımı, bir gölgesi, hattâ bir rengi ve tadı olan nesnedir. Sözcük insanoğlundan haber verir. Sözcük boş bir kalıp değildir. Ozanın duyguları, düşünceleri, hayalleri, dünya görüşü, felsefesi, kişiliği, her şeyi şiirde belli olur. Sözcükleri tanımak, sevmek, okşamasını bilmek gerek. Hangi sözcük hangi sözcükle yan yana geldiğinde nasıl bir ışık ortaya çıkar? Bunu bilmek gerek.” demiş.


Melih Cevdet Anday ise şunları söylemiş :

“Şiirin önce acemiliği geçilir, sonra ustalığına varılır sanılırsa da, bu doğru değildir: Ozan boyuna acemileşir, ustalaşmanın karşıtı değildir acemilik, özüdür. Ozanın olgunluğu, acemiliğin bilincidir olsa olsa. Bu bilinç acıdır, yaşlı ozanı kemirir; böylece şiirin yanına eleştiri yerleşmiş olur ve yaşlı ozan “ben” olmaktan çıkar. “Fenafillah” mertebesidir bu, ozanın yaşını yok eder.”

İlhan Berk ise, şairlerin ustalığından behsederken şöyle demiş :

“Ustalık kazanılır; ama çocuk olmak yitirilirse, şiirin büyük damarlarından biri yok olur.”


Ağabey ben şiirlere aşığım. Yalnızca şiirlere. Ezber yeteneğim yoktur, ezberlediğim bir şiirim bile yok , ama yazma yeteneğim vardır, bunun bilincindeydim. Sadece kendimle yarışırım. Öne de geçemedim, gerilerden geliyorum. İpi göğüslemek de istemem, o an biterim. Yazamam...


Çok teşekkür ederim, asil ruhun ve mütevazı oluşunu seviyorum senin.

Bir de Azize konusu vardı, özletme şiirlerinde. Görmek istiyorum.

Sağlıcakla...

Esinti hanım, ne güzel bir yorum bu. Lokum tadında, tebessümle okudum. Bitmedi kredisi diyorsunuz, emin misiniz? Bitti, bitti.. bardak çoktan taştı. Var böyle ilişkiler. Herkes gül gibi mi geçiniyor? Kol kırılır, yen içinde kalır demişler. Millet tabi, laf söz olur, mahalleye, konuya komşuya rezil oluruz, şu ne der, bu ne der, çoluk çocuk ne olur? Bundan sonra dikiş tutar mı ki hayatımda, ekonomik açıdan zorlanırım, en iyisi kaderime razı olayım filan diyor, kırıyor bacağını oturuyor evinde. Yani demek istediğim şairler de olmasa, kim dile getirecek ki bunları? Yazılan her şiir, şairi anlatmaz ki. Yani yaşadıklarımın özeti de bu şiir değil. Kurgu ve gerçekler iç içe. Toplumun içinde yaşıyoruz, duyuyoruz, görüyoruz. Şiirde sevgi filan kalmamış ki. Bir defa saygı kalmamış, nasıl sevgi olsun? Bu bir...

İkincisi; deli oğlanın adı çıkmış bi kere, her yiğitte de vardır az çok delilik.. Olmalıdır da. Pısırık mı yaşayalım? Hece şiiri yazmak beni yiğit yapmaz. Karakter meselesidir yiğitlik.

Sitem sevgiden doğar da, sevgi de saygıdan doğar. Saygısızlık, papuç gibi dil, ukalalık, haddi bilememe sevgi mevgi bırakmaz insanda. Soğukluk estirir. Bu da üç...

Hakim bey dilekçesini verdi, kabul etmemişler. Demişler ki yukarıdan; '' İzine filan çıkın, kafanızı toplayın. Sizin gibi tecrübeli, babacan,işinin ehli bir hakim bulmak zor. ''

Arada kaldı hakim bey amca. Deli oğlan dedi bana, sizin dediğiniz gibi. Ben dedi, bir an gaza geldim, verdim dilekçeyi.
Yok mu bu işin başka formülü dedi. Var hakimim dedim. En azından hafta sonunu kendine ayır, çıkarız bol güneşe, temiz havaya. Gezeriz dağ taş.

Hakimim biraz toplasın kafasını, bir çayını içmeye giderim...

Bu kaç oldu ki? dört mü?

Tabi, dörtten sonra beş gelir.. Ondan sonra... unuttum..
Onbir miydi?

Yok, o kadar çok olmaz davam. Zaten yanlışlıkla çıkıyorum hakimimin karşısına. Son çıkışım, ziyaret etmekti.

Kalın sağlıcakla Hakimim... pardon, Esinti hanım... :)

Verdiğiniz bilgiler için çok teşekkür ederim. Selamlar.

Eklemeyi unuttum, her akla gelen yazılırsa serbest şiir olmayacağı gibi, hece şiiri yazarken, kafiye uysun, hece tutsun diye uydurukça, sırıtan kelimeler de, hece şiirini meydana getirmez. Aksar o şiir, yüzümüze sırıtır. Komik duruma düşer.

Aslında şairdir komik duruma düşüren.

Bilgi, tecrübe, yetenek... çok kitap okumak gerekir.

Çala kalem yazılan hiç bir şiir kaliteli değildir.

Sağlıcakla kalınız.

Şahsi görüşüm,hece şiiri yazmak, serbest şiire göre daha zor. Edebi bir yönü olmalı denirse, kafiye idi, ölçü idi, konu bütünlüğü idi, bunları derleyip bir araya getirmek daha meşakkatli.

Serbest şiir, adı üstünde... Kural yok..

Akla gelen her şeyin, duygu da olsa yazılması ne derece serbest şiirdir?

Şiir yazmak her şeyden önce bir yetenek işidir. İçinde olacak insanın. Bilgi birikimi, hayat tecrübesi de önemli.

Savunduğum bir fikir var bu konuda. İsterse herkes şiir yazabilir. Nasıl ki mektup yazıyoruz, kağıda döküyoruz. Şiir yazmak da böyle. İş kaliteye kalıyor. Her yazılan şiir, edebi anlamda şiir midir? Burası önemli. Örneğin günlük yaşamımızda konuşuyoruz. Meramımızı anlatıyoruz. İşin aslına bakılırsa herkes konuşuyor.. Herkes yazıyor bir şeyler.

Önemli olan içimizde kalan o duyguları ortaya çıkarıp, yetenek dediğimiz marifetle de işlemek gerekiyor.

Kısaca, hece şiirleri serbest şiirlerin bir adım önündedir.

Teşekkürler yorumunuz için.

Çok değerli ustam... Marifet kalemimde desem, değil. Bende desem o da değil. Meşakkatli yolun daha en başında emekleyerek yürümesini öğrenmeye çalışan bu fakirin siz değerli hece ustasından öğreneceği o kadar çok şey var ki.

Her şey için bir kez daha teşekkür ediyorum. Kafiye, redif ikilisi olunca, ki bir de en uygununu seçmek.... işte tüm mesele de bu.

O halde devreye kelime hazineleri giriyor. Düşündüm, düşünmedim değil, demiştiniz bana, ilk dörtlüğün 2 ci ve 4. cü mısralarında vurgu yapmak babından, 'ayak'ı yazmalısın...

Bu cahil düşündü, düşündü, farkındayım da, sanki bir kopukluk oldu gibi, 2 ci mısraya uygun ayak koymaya çalıştım ve az önce de tamamlayıp, mısraya dahi ettim.

Saygılar sunuyorum, sağlıcakla kalınız ustam.