Yorgun düşmüş dizini ovarak usul usul
Dedi, sona eriyor dünya denen bu fasıl
Ahir ömre gelmişiz anlamadan ah nasıl
Soluğu daralınca göğsüne vardı eli
Dedi, yolun sonuna gelmişsin he Küfeli!
Ölümden korkmuyordu umudu yâre vusul
Son deminde yalnızlık koymuştu ona asıl

Meşakkat akıyordu alnındaki terinden
Anlamak zor değildi hüznünü gözlerinden
Yine de esirgedi sitemi sözlerinden
Belki çıkıp da gelir sürgün edilen vefa
Bir ümitle ufuğa dönüp baktı son defa
Kelimeyi Şahadet getirirken derinden
Sanki muştu fışkırdı gözlerinin ferinden

Bülbül öterken karga neden kenarda siner?
Kırlangıçlar tarlada çekirgeyi mi dener?
Akrep mi yelkovanı kovaladıkça döner?
Bir sonuca varmaya yeter miydi ki lügat
Kendi ekseninde mi dönüyor tüm mahlukat?
Sorguya başlanırsa cümle cevaplar siner
Gün gelir şu dünyanın tüm kandilleri söner

Kurulur herkes için vakti vuran bir saat
Hayatın anlamını anlamaktı zanaat
Heybeye dolan neyse ona nispettir vaad
Geçip gitti Küfeli, gidecekler sırada
Hiç kimse baki değil baki kalmaz burada
Eldekiyle yetinmek elbette ki kanaat
İşin özü şudur ki marifet Hakk’a taat

6 Nisan 2017