’’Yıkmadılar’’ deyin doğduğum evi
Üç-beş metre koridoru
Ve merdivenlerini.
İlk adım sevinçlerimi,
Büyüme telâşımdaki paniği,
Kireç beyazı duvarlarına,
Nakşettiğim hayallerimi...

’’Kesmediler’’ deyin iğde ağacımı
Bilmiyorlar hayatı nasıl kokladığımı
Tanelerinde sırlarımı,
Dallarına bir bir
Gülüşlerimi astığımı...

’’Yakmadılar’’ deyin plastik bebeğimi
Sevgimi sunduğum taş kesilmiş ellerini,
İlk anne verimliliği
Vicdanımın filizlerini...

Duruyor mudur kelebeğimin minicik mezarı?
O toprak ki gözlerimin ıslattığı
Böyle mi oluyordu çocukların,
Ölümle tanışıp, sabırla tokalaşmaları?

Yok...yok bilmiyor...
Anlatmıyor siyah-beyaz fotoğraflar herşeyi
Nerede, neler bırakılıp gidildiğini...

Şimdi sokağa atsam kendimi,
Oyunlar oynasam...
Ayıplamazlar mı beni?
Nerden bilecekler,
Hayallerimin kurulduğu yerde kuruyup gittiğini
Nerden bilecekler,
Umutların uçurulduğu rüzgârlı tepeyi
Dünlerin,
Düşlerin,
Saflığın,
Çocukluğun bittiği yeri...

Özlem Pala