insanın aslı cibilliyetinde yatar derler
ve bende
yüreğimde ki seni bir kenarda dur diye koydum
atılmış lığına bir delalet değildir ki isteğim
oysa ki ben hüsranının yükünü içimden kovmuş idim
eciş bücüş bir gönül tanımıyor ki gerçeği
sevgi ne sevda nedir çöz diyebil esindi emin olasın
Hanya’yı da Konyayı da tam görsün diye o namert yüreğin

derince gömerken de külleyi vermişim meğer sevgimi
gönül denilen mezara
illa ki bin bir cendereden geçmişimdir kazara
duygusuzluğun un kördüğümünden geçişte çektim pimi mi
canımdan bile koparak
ırak çok ıraklarda kalınca içimde ki aşk

öyle ki hep nankörlüğünün münafık okuyla ben vurulmuştum
sinsi yalanlarının yağlı sicimiyle boğulurken
dönek aşkın kokuşmuş leşine sarılır oldum
oysa ki bu çapraşık yolda
canı da malı da kariyerimi de kökünden feda etmiştim ben

söyle hiç mi
bir mükafatı yoktu bu aşkın
kaldım ortada bir biçare şaşkın şaşkın

tutkumun zincirini kırışın la yok olup da gitti sevdam
bense her anımda sabrettim
hakka sığınarak çektim o ağır külfeti
örtülü ödeneğin gibi gördün iyiliklerimi
bak işte görüşte övün yerlere düşürdüğün eserini
içimde yakışta köz ettin her bir şeylerimi

gel gör ki çok ağır geldi onca attığın çalımların bana
içimde de
dışımda da
bin bir depremlerinin yıkıntıları duruyor hala

ve böyle bir anda hiç vakit geçirmeden
kilidi vurdum ya kalbime
girmek istedikçe gözünden yüreğine heyhat insin diye

en sonunda her şey illa mecrasını bulur
bak şipşak düştün bile pisliğine
ben koşarken atiye daha şimdiden
ıraktan esen rüzgarım la pişmanlıklar düştü yüreğine

oysa ki sen bana külfetten yük oldun o zavallı halinle
oysa ki ben bin bir dayan aktım o aciz ömründe
yıkıl da dur bakalım yürümekten yoksun o bedeninle
kim kime dumduma olan bu dünyada

sen çirkefinde debelenip de dururken
ben sevinemiyorum o ahvaline
günahkar bir ömür
boş yere kendi eliyle yok oluverirken...



(03.04.2017) AZAP...