Yıkıntılı sokak taşları
Geçmişten kalan
Rehaveti var nemli duvarların
Adını yazdığım kışın son ayı
Martın demlerindeyim bu sabah
Geçmiş zaman habersiz
Bahara bir adım kala seni düşünüyor üşüyorum

Yüreğimi dinledim bu gün
Işıksız gölgelere ses vermiyor nefesim
Dargın martılar gibi kavgadayım
Şimdi göç zamanı yine ayrılıklardayım

Aşkın mevsimi bahar
Daha gelmedi sen gideli
Ötmüyor minik serçe küskün
Uzanıyor öfkelerim zamana
Şimdilerde herkes bir yabancı
Tanıdık eş dostta kalmadı
Akşamı selamlayan küçük balıkçı tekneleri
Denizi şenlendiren canlar yok
Düşünce dalgana kızan bağıran
Sesine küfreden yok
Şarapçı gittiğinden beri
Selvi rüzgara ninni söylemiyor

Parkın adı değişti sonrada kendisi
Kaldırım taşlarının cinsi bile
Kesildi söküldü yakıldı çınar ağaçları
Gölgesine saklanmıyorsun diye
Oysa ne çok severdik
Çamlıca’dan inerken lavanta kokulu sokakları

Artık bıraktım insan olmayı
Sevmeyi sevdayı ayrılığa ağrılara koydum
Onca yıllarımı Canımı Candaş’ımı
Selamı kestim tüm dostlarından
Dostlarımdan olmayanlardan
Hatırını sormuyorum konu komşunun
Sensizliğin bahanesindeyim göğe