Bak...
Ne güzel dalmışın
Kendini umudun rüzgarına bırakmışsın
Sahile vuran her dalganın anlattıklarına inanmışsın
Martılar ne kadar çığlık atarsa atsın, sen onlardan çok uzaksın
Ruhun yücelen irtifaların da nefes alırken, aklın ne kadar bilgiye muhtaç olduğuna şahitlik yapmışsın
Uçmak, kanatlanmak, kıt’alara ulaşmak ne ki, sen ahseni takvim üzere yaratılmış olan, muhatap alınan Furkansın

Bırak...
Gelsin, sessizce
Gölgemizi takip etsin
Kelamın etkisini görsün
Sözü öz yapan samimiyeti öğrensin
Hesapsız heyecan ve hevesin peşinden gitmesin
Aklı selim olmanın, hesaplanabilir bir aklın sahibi bulmanın azmiyle yüzleşsin
Her düşünce, söz olarak ifade edilmeden, halde sabrın, edebin, nezaketin sadrında kelam olacağını bilsin

Sen...
Uzaklardasın
Her lahzanın açılımında vardın
Katre katre toprağı ıslatan hicrandın
Ne yazılsa, ne anlatılsa, firkatin hazanında yaşatandın
Solgun ve yorgun yaprak ne kadar daldan tutunsa da yüreği sızlatandın
Ufkuma tesir eden rüzgarın, mahzun bırakan firakın, arşa uzanan senanın huzurundasın

Mustafa Cilasun