durduk
mavi dumanlı dağ gibi suskun
toprağa tohum suya çöken kum
ve uyku da bebekler gibi gülüm

birdenbire irkilirken saf yüreğimiz


aynı mezarı kazıp ayrı tel den çalan
kefensiz ölüler gibi harami uykularımız
hüzünbaz iki meczup gibi cansız duygularımız



aynı hane de iki yabancı gibi gözlerimize ilgisiz davranırız
mutfağa karşılıklı geçerken birbirini fark etmez omuzlarımız
aynı hücrede iki mahkûm gibi kapalı ve tehlikeli korkularımız




durduk
fidan olduk bağban olduk
gece ay karasına vurulduk
kendi sevdamızdan yorulduk

karınca yürüyüşünü duymuyorduk


paylaşımsız dünya da kendi iç savaşımız
yenilmiş düşman gibi çaresizdi gözlerimiz
mermisiz silahın namlusu umarsız sözlerimiz



ıslanırken aynı yağmur da ayrı düşer n/isyan mevsimlerimiz
birimiz diken olur birimiz gül yitip gider en güzel düşlerimiz
kalabalık caddeler de iki ıslak suskun kedi gibi yürür gideriz




durduk
düşlerimizin tortusu
acısı ağıtların tortusu
öfkenin ve umudun korkusu

eski zaman türküleriyle direnirken


büyüdük notaları uçuşurken klasik gitarın
şarkılar bahanemiz ansızın ağlamaya hazırız
yemin etsek de tutulmaz umarsız gözyaşlarımız



yakamozları oynaş oynaş denizin dalgasına gömülürken elimiz
kurusa da avuçların da kalan tuzu yalar yutar çatal yılan dilimiz
bedenlerimiz birbirine dokunsa ateşi ar ruhsal işkence de tenimiz




durduk
kendi parıltımız da
karanlığı dinledik ki
sırtımız da kendi yüklerimiz

dönüyor üstümüz de ebabil kuşları


ve şimdi istasyonları bombalanmış bir hayatın
üstümüzden çekip geçen mavi tiren acılarımız
hiç kavuşmaz iki ayrı ray gibi uzar bizim sevdamız



aslında gerçeği sevmeyiz de hayallerin gerçek olmasını dileriz
yazılamayacak kadar karanlığa gömülür gelecek zamanını sileriz
ne ben senin gözündeyim ne de sen gözüm, haykırır mısralarımız...