Ben bir zamanlar,
Yoğurdu üflemeden yerdim.
Dostlar sofrasında,
Kadehimde zehir olsa içerdim.!

Şimdi ise..

Gittiğim, oturduğum her yerde
Sırtımı duvara dayarım...
Kalktığımda
Ayakkabımı giymeden,
İçinde cam kırıkları ararım.
Arkamdan gelen gölgem de olsa,
Döner yine bakarım...

Heleki..
Bir insan çok yalakaysa,
Çok konuşup,hep kendini anlatıyorsa
Anında kırmızı ışık yakarım..!

Ben hic gocunmam,
Fikirlere sonsuz saygı duyarım
Bilmediğimi bir bilene sorarım
Bazen pipiriklensem de..
Huzur bozulmasın diye,
Salağa bile yatarım.!

İşte...
Bütün bu karamsarlığı,
Bu şüpheciliği hayat öğretti bana

İş işten geçmiş olsa da;
Tedbirli davranmayı,
Borçluyum yediğim onca kazığa.
Borçluyum"İşte bu"deyip te sarıldığım,
Kardeş bildiğim yüzlerce insana.
Kalıbına bakıpta..
Adam sandığım zavallılara..!

Kimse..
Üzerine alınmasın ama;

Ben artık..
Yoğurdu üfleyerek yiyorum.
Dostlar içinde gezerken bile,
Sırtıma çelik yelek giyiyorum..!

Zaten sözüm;
Çıkarcı,menfaatcı,kötü insanlara..!

21.03.2017
Mahmut Mücahit Özdemir