Sararmış yapraklar, dökülüyor vücudumdan,
Cuma, cumartesiye bırakıyor yerini
Odanın en kuytu köşesinde, gecenin en karanlık anındayım.
Hemen baş ucumda babamdan kalma küçük bir radyo,
gıcırtısı bütün bedenime işliyor.
Şarkılar duraksıyor ruhumdaki aşk trafiğine takılarak.
İsyana isyan ediyorum anlamsızca ve çığlık çığlığa...
Sonra ufuklardan gün doğuyor, karanlık güneşe boğuluyor.
Bense sana susuz ve sessiz vaziyette.
Hayır hayır ağlamıyorum,
Fazlasıyla mutluyum, huzursuz bir mutluluk işte.
Ben seni severken sevdayı seviyorum,
ben seni severken; güneşi, yıldızı, hüznü, tebessümü, fakirliği seviyorum.
Ben seni severken; ayakkabımın ipliğini, gömleğimin düğmesini, saatimin ibresini, pisikletimin sepetini seviyorum.
Ben seni severken, budanmamış ağaçları, dogmamış bebekleri, son nefesindeki ihtiyarları seviyorum.
Ben seni severken, Şemsiyelerden intikam alırcasına yağmura saldırmayı seviyorum.
Ben seni severken; içimden geçen trenlerin çığlığıma aşık olmasını seviyorum.
Ben seni severken; ısırarak parcaladığım dudaklarımı seviyorum.
Ben seni severken; uzaklığına attığın kördüğümleri seviyorum.
Ben seni severken; kapkara saçlarını örten eşarbın beyazlığını seviyorum
Ben seni severken, ben seni severken....
Metin KILIÇALP