Fecir vakti çöktü odama yaktı kül etti içimi
Doldu yalnızlık ruhuma sorgulattı bana kendimi
Alaya alır insanlar beni oysa kim bilebilir halimi
Kalmadı yüreğimin takati gizledim benliğimden hakikati
Umut yolunun umutsuz yolcusuyum kime ne
Her zamanki gibi hasretim dünya cennetine yine
Acı çekmek için danış bana barış kederlerimle
Tek başıma kaldım sonucu olmayan nedenlerimle
Kalmadı elimde güllerimde hayatım Azrail’in ellerinde
Acının en net hissedilecek hali iliklerimde
Yok olup gitmemse ahalinin dileklerinde
Toplamalıyım cesaretimi bitirmeliyim asırlık esaretimi
Derken ben bile kalmamış bana görüyorum sefaletimi
Hayallerimi düşünüp diyorum hiçbiri vuslatına ermedi
Ve hiçbir dönüş sözüyle giden bir daha geri gelmedi
Beynime patladı ateşten gülleler kalmadı zerrelerim
Yarınlar daha elim bir hayat sundu üzüldü hüzünlerim
Ölmedi gönlün zulüm vezirleri gülmedi yüzüm benim
Benliğini terk edenler kervanına katılayım izin verin
Ne bahtım var ne kölelik tahtım ikiside yerle yeksan
Eline bir şey geçmeyecek harap bu mecnunu yıksan
Keder elle tutulsa da onu tutup yerlerin dibine çaksam
Umutsuzluk bir gemi olsa da arkasından öylece baksam
Huzur bir kibrit olsa da hiç sönmemek üzere yaksam
Mutluluk bir deniz olsa da o deryaya damla damla aksam...