Biri vardı, benimle hayatı paylaştı,
Ne İstanbul’da ne de İzmir’de beni bırakmadı,
Benim yalnızlığımı paylaştı,
Benimle birlikte oturup az mı ağladı?

Ege Üniversitesinin bahçesinde,
O da yandı benimle birlikte,
Ben, bebeğimin cansız bedenine bakarken,
Yaşlar dolmuştu gözlerine.

Bornova metroda kaldım çığlık çığlığa,
Koparırken feryatları, bakarken yavrumun tabutuna,
Aldı, sardı beni kollarına,
Şahit oldum kalp atışlarına.

Olsaydı eğer metronun dili,
Anlatırdı iki kardeşin ne çektiğini,
Ben yanarken yavrumun gidişine,
Kardeşim yandı her ikimize.

Ecrin ’ ı kaybettiğimde kaldım tek başıma,
Kardeşim yoktu bu kez yanımda,
Memur olarak atanmıştı İstanbul’a,
Kötüyüm diye geldi yanıma bayramda.

Herkes giderken bayramda bir yerlere,
Kardeşim bırakmadı, geldi desteklemeye,
Bayram boyunca sadece oldu yanımda,
Bazen saatlerce konuşmadık, oturduk balkonda.

Dinledi bütün gün sessizliğimi,
Tek bir söz bile etmedi,
Ben ağlarken ıslandı gözleri,
Hiç bırakmadı, tuttu elimi.

Her ihtiyacım olduğunda Elif’im yanımdaydı,
Ödenir mi bilmem kardeş hakkı?
Biri vardı, o benim canımdı,
Her canım yandığında buradaydı.

Kardeşimdeğil, o benim canım,
İlk üniversiteye gidince ayrılmıştım,
O zaman Elif’im adeta yıkılmıştı,
Şimdi Elif gidince ablası yıkıldı.