Analar, analar ah analar.
Gülüşlerinde acının izlerini taşıyan analar.
Elleri toprak, saçları cennet kokulu analar.
Yüzlerinde geçmişin mutsuzluk izlerini taşıyan analar.
Ayaklarınızı bastığınız her yer cennet değilse, lazım değil bana Tanrının cenneti. Ki kudret senin, erk senin!
Sen mutlu değilsen, nasıl mutlu olsun ki kainat?
Öyleyse kullan kudretini, yak yarattığın kainatı.
Sen ki anasın, sen ki Tanrının kutsadığısın, sen ki cennetin anahtarı, doğuransın, kadınsın!
Anasın ana!
Alamadıysan mutluluktan yana payını yak yaşadığım kainatı.
Sen bende bir kadın, bir ana değilsin!
Yaratıcının ta kendisisin!
Kurban olurum sana behişt kokulu ana...

Emekçi, ev kadını, tarlada ırgat, çocuk bakıcısı, temizlikçi, dairede memur, işkembelerimizi doyuran ama mutluluktan bir nebze olsun payını alamayan anam. Senin şahsında tüm dünya emekçi kadınların günü kutlu olsun.

Dedikten sonra, Kadın ve ya erkeğin "BEN" söylemleri pozitif ayrımcılığı körüklemekten, aradaki uçurumu derinleştirmekten öteye geçmeyen zikirlerdir!Küçümsenme keza öyle, Geçmişten günümüze Türkiyede kadın konulu araştırmamda, Türk kadını doğu ve güneydoğu kültüründeki münferit olaylar dışında dünyada en çok saygı gören ve aynı zamanda sosyalist olmakla birlikte diktecidirler. Bu durum ta Mete han döneminden günümüze "Han'ım" söylemiyle asaletlerini pekiştirmiş ve asi oluşlarını da o naif yüreklerinde pekiştirmişlerdir. Özünde Türk erkeği için kadın, sol kaburgadan yaratılmış değil, adeta bedeninin sol yanı olmuştur. Bu sebeple "BEN'i" merkeze koyma yerine "BİZ'i" merkeze koyarlarsa çok daha mutlu bir yaşamları olacağı inancındayım.