Her an kahır çemberinde devinirken yüreğim
Hazanda yaprak misali dalımda kuruyorum
Halden bilmezler elinden boşa çıktı ereğim
Tükenen umutlarımı dert ile karıyorum


Kendine yapılmayanı başkasına etmeyen
Basit hesaplar uğruna fesatlıklar gütmeyen
Ön yargının kollarında kendini kaybetmeyen
Halden bilecek bir fani, bir yaren arıyorum


Kapandım kendi içime sevmek yabancı bana
Artık gece bitsin diye heves kalmadı tan*a
Kendimden de uzaklaşıp hızla giderken sona
Yarından bir şey ummadan ömürden veriyorum


El attığım dal kırılır tüm gayretlerim boşa
Gelmeyen bir hal kalmadı bendeki garip başa
Güldüğümü gören olmaz gözlerim meftun yaşa
Bitip tükenmez dertlerden duvarlar örüyorum


Son umudum da kayboldu hüzün kısmette kalan
Yalan yanlış sevdalarla ömrüm eylendi talan
Uzandığım her nesneden avuçlarıma dolan
Ruhumda parlayan korda hesapsız eriyorum


Vazgeçtim fani dünyanın ovasından, düzünden
Nasibim karar kılınmış zemheriden, güzünden
Alevlenmiş yangınların kaçınmadan közünden
Yandım yanacağım kadar üstüne yürüyorum


Ne ben zamana mihmanım, ne zaman bana derman
Kaybetmeyi kader bildim, tükendi bende erman
Belli ki böyle yazılmış Ulu Makam’dan ferman
Divanda tevekkül ile el pençe duruyorum



03.03.2017