Ne tuhaf değil mi? Hiçbir şey olmak.
Her yerde suretin varken,
Hiç birşeyim öyle mi?
Mavi düşlerime yabancı mısın?
Haydi göreyim seni! Yalan de.

Ne yaptım ben sana?
Söylesene ne yaptım?
Sahi ellerin nasıl vardı?
Beni yok saymaya.
Nasıl kıydın bize?
Söyle!!!

Her seferinde seviyorum,
Dememden mi? Rahatsız oldun.
Bir kere sevdim!
Bin kere yenildim!
Şimdi ne yapsam bilemiyorum..

Herşey tuhaf işte.
Sen inanmasanda aşkım gerçek.
Hiç mi hissetmedin!
Ne dilin söyledi,
Ne de kalbin yazdı özgürlüğü.

Sonunda dünya hali
Bugün varız yarın yokuz dedim.
Sevilen, sevenin yanında kıymetlidir.
Kapıları yüzüme kapatmaya
Ne gerek vardı gülüm...

????????????
Söylesene kıymet bilenin var mı?
Demek ki varmış.
Memnun oldum oduğuna.
Onlar da muhabbet bulmalısın ki,
İnatla beni yok saydın..

Onlarda sıkı sıkı tuttu mu? Ellerini.
Gözlerine bakarken ahh! Demişler miydi?
Şiir gibi bakıyorsun,
İstanbul’um, gönül sözlüm,
Gül yüzlüm demişler miydi?

Yandılar mı? Ateşsiz.
Yüreğine dokunup, dondular mı?
Burası benim vatanım diyen oldu mu?
Tel tel saçlarını yoldular mı?
Söyle! Söyle!
Bitmez bu şiir...

Beni yok saymazdan önce.
Bu aşkın vebalini boynuna taktım!
Sen! Bir cansın dedim.
Can beklerim şimdi telden.

Gecenin bir yarısı,
Sızlar yüreğim.
Bardaktan boşalırcasına?
Ağlar gözlerim.
Yüzümü güldürenim de sensin...

Şimdi benim canımmm olmayınca,
Olmasın yarınlar.
Öyle bir şeysin.
Sitemlerim tek sana ki,
Yardan gayri tat mı var?