Aşk, kavuşamamanın bir türevi değilm midir zaten....
Vuslat yolunun taşlaı, dikenleri ne ele ne de ayağa batar. Batsa da nasıl duysun ki onu? Gözü, yolun kendisine karışmış, kulakları sevda türküsünde...Burnunda aşkın ilkyazdaki iğde kokusu...
Lime lime olan yürektir yelnızca ve "Hem ağlayıp hem giden" dir.
Destanlar doğurur kavuşamamak:
Arzu ile Kamber,
Tahir ile Zühre,
Aşık Garip ve Şah Senem
Leyla ile Mecnun... Hep onun çocuklarıdır ve birlikte oynarlar onun gülşeninde.
Çilehanelerin sahibidir vuslat: Ama bir dervişe, bir keşişe... Kim bilir bir kadim rahibe kiralık vermiştir gönül evini. Kendi dilindeki tüm yakarı sözcükleri bu ateşten geçmedir.... Yanar durur ve yakar. Ama umudun ta kendisi, var olan herşeye duyulan aşkın adıdır vuslat. Garip tecellisi ise elde fenerlerle kendisini arattırırken konuşturmasıdır yürekleri, yaren kılmasıdır ilhamı kendine...
Dilerim kavuşursun.. Ama, Sen yine de vuslattan gizli yap bunu!
İçindeki aşk ateşi sönmesin!