Bilmem ki..
Ne oldu bu haline
O şakıyan sözlerine
Billur gibi akan gözlerine
Kelamı kadim bilen o naif kalbine
Kıyamam boyun büktüren, ah çektiren sessizliğine
O hülyalar yalancı bahar mı oldu, arzular açmadan mı soldu
Hani o vazgeçmem dediğin, varlığını feda ettiğin, bizleri ezip geçtiğin heveslerine

Benim...
Bu dünyada
Bir yerim olmalıydı
Toprağında,çamurunda emek bulunmalıydı
Akan her ter hak ve hakikatin gafletindeyken durmalıydı
Ruhumun asıl mekanına göçebe olmanın hicranını, haşyetini anlatmalıydı
Ne refikam, ne ortak paydamız olan çocuklar, ne de nefsi asabiyetin hiç bir keyfiyeti Hakka hakkıyla kul olmaktan uzaklaştırmamalıydı

Zor...
Anlar vardır
Hazırlıksız vuranlardır
O an hal başkalaşır, iz’an daralır
Gözler arayıştadır, melal feryat etse de kimsede çare uzaktır
Sanki borçlu olduğumuz bir lahzadır, içimizde düğümlenen hicrandır
Bir ömür sinemizde, zihnimizde anbean karşımıza çıkan yalnızlıklardır
En olmaz zamanda yakalanmak, ne kadar düşünmesen ve ona göre hayatını nizam etmesen de o hakikat karşımıza bir gün çıkacaktır

Mustafa Cilasun