Birazdan gün doğacak..
Ben sensizliğe uyumazken,
Bu yaşlı şehir yine sensizliğe uyanacak..
Birazdan gün doğacak..
Kısık sesiyle geçecek kapımdan bekir amca,
Bağıracak taze simit diye..
Birazdan gün doğacak..
Hacı anne açacak bakkal dükkanını,
Sıcacık ekmeklei sevgiyle,titrek elleriyle yerleştirecek dolabına..
Birazdan gün doğacak..
Sokakları mesken tutan kimsesiz çocuklar kuytulara saklanacak,
Gecenin yorgunluğunu duvar diplerinde atacak..
Birazdan gün doğacak..
Yine tek başıma yapacağım kahvaltımı,
Demli çayımı doldururken yine gözlerim dolacak ,
Hüznüm evimin dört köşesinden bana bakacak..
Birazdan gün doğacak..
Martıların sesiyle şehir uyanacak..
Birazdan gün doğacak,
Ve ben,
Yine geçip aynanın karşısına kendimle konuşacağım..
EY HAYAT!! YİNE SANA SIMSIKI TUTUNMAYA ÇALIŞIYORUM..
SEN DE TUTSAN YA ELLERİMDEN..diyerek,
Gözlerimdeki ışıltıya gülümseyeceğim sensizliğe inat..:)
Benim deniz gözlü hasretim,
Birazdan gün doğacak,
Ve yıllardır her sabah olduğu gibi,
Yüreğim çok uzak bir şehirden senin şehrine akacak.
Hayat bu..
En acı ayrılıklarda,en koyu yalnızlıklarda,en sessiz gecelerde bile
Aynı ritminde akacak..
Birazdan gün doğacak..)
Ve bir melek gelip sessizce fısıldayacak kulağına,
Uyandıracak seni..
GÜNAYDIN AŞKLARIN EN GÜZELİ...