Güneş yasa büründü o gün, doğmadı tanda.
Görülmedik bir zulüm dünya denilen handa.

Hocalı kan ağlıyor, son kaledir, son serhat.
Ne menem bir kindir ki her evde acı feryat...

Hane hane dolaşıp, diri diri yaktılar.
Tarih sayfalarına kanlı iz bıraktılar.

Balasız analarda buza döndü kucaklar.
Kırıldı tüm yiğitler, yere düştü sancaklar.

Karabağ’ım biçare, al kanlara boyandı.
Yetti gayri! Kör bıçak ta kemiğe dayandı.

Kurşunlara dizilen altı yüz on üç can var.
Unutma! Unutturma, kardeş vatanda kan var

Ayağa kalk ey Bakü, diren ey şair Gence!
Kelbecer mezar olmuş nice civanmert gence.

Vahşettir yapılanlar, zulüm kardeş vatanda.
Şereftir bu zulümden şehit olup yatanda.

İnsanlık nerelerde, bu nasıl bir imtiha?
Şehitler var, unutma, ruhlarına fatiha.

Kim dedi Hocalılar kimsesiz, bir başına?
Azerbaycan od yurdu, can feda her taşına.

Biz ki Türk Milletiyiz, bir ölür bin doğarız.
Kan kusturan itleri kanlarında boğarız.

Zalimin kulusunuz bu zulme sessizseniz.
İki devlet, bir millet öç alır ses sizseniz.

Korkma! Allah bizimle, bu acı bir imtihan.
Ey Azeri’m! Seninle bu evladı fatihan.

Uyan Türkiye’m, uyan kardeş yurdu tarumar.
Mertçe hesap sormayı tarihin senden umar.

Meçhul Mecnun