ANA
 
Ana, ana!
Fedakâr ana,
Cefakâr ana.
Dokuz ay karnında taşıdın
Her çocuğunu.
Yemedin sen,
Sütün gelsin diye yemen gerektiğinde bile.
Onlara yedirdin.
Sütlendin,
Besledin onları,
Gelmediğinde sütün,
Oyalansınlar diye verdin memeni.

Acıktılar, altını ıslattılar, ağladılar.
Her defasında ayaktaydın.
Bez diktin,
Altlarını bağlamak için.
Pişik olmasınlar diye höllük eledin.
 
Uyumayı unuttun.
Vaktin olmadı hiç,
Ağlamaya bile.
Şimdi ağla, ağlayabildiğin kadar.
Sakladığın gözyaşlarını akıt dilediğince…
 
Hem memek,
Hem emek verdiğin çocukların,
Evin küçük bir odasına kapattılar seni,
Karanlık ve loş!...
Tek başına kaldın.
Yatalaksın artık!
Çağırırsın, bağırırsın duyulmaz.
Su istersin,
Ya geç gelir,
Ya da unutulur.
 
Görmek istersin
Komşuyu,
Dostu ve akrabayı...
Bilmek istersin;
Mahallende, şehrinde olup bitenleri.
Ama anlatmak için yormazlar kendilerini,
Alay konusu olur unutkanlığın.
Hasret kalırsın olup bitenleri duymaya.
Ağla ana ağla!
 
Bugün sen ihmal edilmektesin.
Günü yakındır onların da.
Esirgenecektir kendilerinden,
Senden bugün esirgedikleri her şey.
Hem de misliyle...
Ama sen hala duadasın,
Yaradanına yalvarıştasın,
Sağlıklı ve mutlu olsunlar diye.
 
Ah ana, can ana!
Hatırlamazlar,
Seni anlatan kutsal hadisleri.
Bilmezler,
Cennete giden yolun senden geçtiğini.

Bilseler eğer,
Etme bulma dünyasında olduklarını,
Kalıbımı basarım ki;
Ana kapısında köle olurlar;
Köle… köle!...
 
Ömer Adar-2017