Irmak suyu pislik tutmaz akarak
Sende konuşarak, akmayı dene.
Daha niceler var gör net bakarak
Çevreye sevgiyle, bakmayı dene.

Eski anıları silmek istersen
Buzul dağlarını delmek istersen
Maziyi arkana atmak istersen
Eski resimleri, yakmayı dene.

Sevdiğin vefasız selâm kestiyse
Rüzgârlar devamlı önden estiyse
İyiliği inkâr dostun kastıysa
Köhnemiş duvarı, yıkmayı dene.

Kanadı kırılmış niceler vardır
Sevgi sunmayana geceler dardır
Yıkılmış gönüle umutlar zardır
Girdiğin zindandan, çıkmayı dene.

Dün elini öpen, ayağa bassa
Cellâtlar suçsuzken sehpaya assa
Yaşanmış ömründen almışsan kıssa
Tecrübeni unut, dökmeyi dene.

Sana hazımsızlar fırsat bulursa
Saatler zamansız bozuk çalarsa
Herkes birbirine köle olursa
Onları mezara, çakmayı dene.

Gün doğmadan neler doğar dünyaya
Şahsiyetten önce değer künyeye
Dursunî sahiptir narin bünyeye
Kendini harcama, sekmeyi dene.

Dursun Yeşil – 24/04/2007