Sevmişti insan göremediği sonlara rağmen,
Biliyordu o karanlık kuyuyu,
Tatmıştı defalarca kalbi,
Göz görmüştü defalarca,
Sağır edercesine çok duymuştu kalbindeki çığlıkları...
Acimiyordu ki artık kalbi de...
Başarmıştı çok kez acilariyla uyuşmaya...
Medet beklerken başkalarından,
Bir uzanmış el beklerken,
Diğer eliyle kenidini avutmalarindan alışmışti,
Sarmaya yaralarını kendisi...
Issızdı heryer, herkes,
Sanki ondan başka kimsenin kalbi ağlamıyordu,
Kanayan yarası da yoktu sanki kimsenin...
Farksızdı bulutun arkasında kalmış güneşten,
Anlamıyordu insanların sözde tam görünen yüzlerini...
Razı da gelmiyordu ki artık kalbi,
Dayanamıyordu ne umut beslemeye ne de onların kırılmasına.
Issız denizin ortasında gibi,
Ne geldiğin yer belli ne de gitmen gereken yer...
Akıttı yine gözyaşlarını içine.
O yaşları silmek yine kalbine kaldı,
Ölene kadar olacağı gibi,
Başka şansının hiç olmayacağını bilmesi gibi...