Annem diyordu çocuk,
Neler olduğunu bilmeden,
Ses gelmiyordu, suskundu.
Sarılası , öpesi geldi ellerini,
Gözleri yaşlı yaşlı,
Bir dokunuş yaptı,
Buzdan soğuktu, bıçak gibi kesti.
Öylece dona kaldı.

Nasıl alışacaktı annesizliğe,
Elini tutan, yüreğiyle karşılıksız seven,
Çıkacakmıydı karşısına.
Yaşam nelere gebeydi
Yaşadıkça görecekti.

Ağlıyordu çocuk... Melek annem ,
Uyanda bir bak bana.!
Nazlım diye sarıldığın, evladın karşında.
Alışamadım yokluğuna,
Bende yaşlandım be annem,
Annem diye diye,
Seni çook özledim,
Sensiz olmuyor annem olmuyor,

Ne bayram yaşadı,
Ne gün gördü,
Arkasını sıvazlayan sıcak elden eser yoktu.
Büyüdü büyümesine de,
Hep kırıktı bir yanı,
Özlemleri vardı,
Sitemleri vardı,
Hayat harmanınca savruldu kaldı.

Çileliydi annem,
Ağırdı yükü,
Acılarla, yoklukla geçti koca bir ömrü.
Bayramlarda elini öpeceğim,
Özlediğimde, sesini duyacağım,
Hayatın yükünden yorulduğumda,
Omzuna yaslanacağım, doya doya ağlayacağım,
Annem yok artık.
Annem gidince,
Gülüşüm gitti, neşem gitti..

07.02.017 - Melek DÖNMEZ
İST.