Dünya bir han imiş, ben de bir yolcu,
Kalmayı bir türlü beceremedim.
Huzuru bulup da ondan tüm öcü,
Almayı bir türlü beceremedim.

Sanki taş kesildi hısım, akraba,
Başıma üşüştü çakal, akbaba,
Az geldi galiba verdiğim çaba,
Hiç memnun etmeyi beceremedim.

Sokağa çıkınca huzurla gezip,
Canımı sıkanı elimle ezip,
Lüzumsuz olanın üstünü çizip,
Silmeyi bir türlü beceremedim.

Yapmadığım iş kalmadı inanın,
Çekmediğim dert kalmadı inanın,
Bazan cepte cent kalmadı inanın,
Çalmayı bir türlü beceremedim.

Hani nerde bol günümdeki hısım,
Arayıp sormazlar yapayalnızım,
Bu yüzden artınca içimde sızım,
Küsmeyi bir türlü beceremedim.

Canım verdiklerim miras derdinde,
Halimi sormazlar nasıl, ne diye,
Parasızda kaldım gurbet elinde.
Yağcılığı bir türlü beceremedim.

Karıştırdım parça ile bütünü,
Ben kendi kendimin verdim notunu,
Hayatımda biten purçak otunu,
Yolmayı bir türlü beceremedim.

Bir farkım kalmadı çakıl taşından,
Dert, keder içimde bakın yakından,
Çok uğraştım, hiç birinin hakkından,
Gelmeyi bir türlü beceremedim.

Anasız Babasız bunca yaş geçti,
Gönül yaşamaktan çoktan vaz geçti,
Gelmez derdim elli bile tez geçti,
Ölmeyi bir türlü beceremedim.

Varamadı şu dünyanın tadına,
Çok üzüldüm Erol’umun adına,
Ne zaman mutluluk düşse yadına,
Almayı bir türlü beceremedim.