Vurdun bu aşığı yerden yere,
Kanımdan akıyor şu garip dere,
Çağladı göz yaşım sensiz avare,
Bir şey diyemedim tuhaf kadere



İsmini her andığımda gönlüm kanadı,
Beni yaradan hep acılarda sınadı,
Sevdim gönlüm yerinden oynadı.
Kötülük dileyemiyorum yine kalpsize



Her elimi attığım dal kurudu,
El vurdu,sevdiğim vurdu,
Gönlüm eridi,kalbim durdu
Bana ben bile acıdım.




Sevginin kan kaybeşinde,
Sonsuzluğun son deminde,
Şu dünyayı içtiğimde
Aşkınla öldüğümde
Beni hatırla ey yar ...



Şiirimin ilk kıtasını düzenleyen değerli dost,değerli üstad Sezai KAYA bey’e çok teşekkür ediyorum




Aşkın süsüde ;galiba verdiği acılar.


Aşk ;Güle’de götürür,ölüme de.


Hayat tutukluk yapacak kadar uzun değildir,,,


Sevgisini uzatamayanlar;kısalır...


İnsanlar nefesi birbiri için değil de ; neden boşa harcar


Tanrının yarattığı insanı ;Tanrı yargılar...


Kadını kara benzetirim,onda asalet ve bereket vardır.


Kadına;Bir çiçeğe davanır gibi davranılmalı.


Beden pisliği götürecek kadar adi değildir.


Dünyada iz bırakanlar;Kadınlar.


Aşkı ;Güreşe benzetirim,kazananı sevgi’dir.


Kadında;Sihirli bir güç var...


İnsanları sevenler;insanlara yer açar...


Gülüşlerinin dumanında nefessiz kaldığım yar.




o7 şubat 2o17

mersin saat:2o.oo