BEN; ENE’ DEĞİL HAAAAAA!

Dilin akıttığı hikmet balının
Sırrın manâsını sezen benim ben
Ay yıldızlı bayrağımın alının
Rengini; kanımla çizen benim ben

Gözlerin esrârı duygular hisler
Muhatabın gönül şehrini süsler
Tahtında başını sadrına yaslar
Gönül gülzârına sızan benim ben

İmtihanda basit sûâl sorulmaz
Maişet çün çalışan ruh yorulmaz
Zahmet çekmeyince rahmet verilmez
Dikenler içinde gezen benim ben

Bülbüle çile çektiren gülünün
Masûmiyetlik; sâbiyle delinin
Gönül meftûn eden zülüf telinin
Âşkından şakıyan ozan benim ben

Çakallar tilkiler kurtlare el ele
Tutuşup yüklendiler çamlıbele
Delihoylu, Ayvaz Köroğlu ile
Zalimlere çukur kazan benim ben

Kamuflâj ederek İslâm içine
Katıp, secde ettirerek haçına
Besmeleyle tekme vurup kıçına
Lawrens tuzağını bozan benim ben

Açık verdiğinde sabır küpünden
Parçalayıp çıkan kopup ipinden
Bomba yapanlara mutfak tüpünden
Tusanami olup azan benim ben

Vatan, Millet, Dîn-i devlet âşkıyla
Şühedânın cennetteki köşküyle
Dînin devletimizdeki meşkiyle
Volkanik lâv olup tozan benim ben

Âdemoğlu muhabbetle, insândır
İnsanlığa İzzet iffet ihsândır
Yaratandan; kullarına ikrâmdır
Berzâh-ı îmânda süzen benim ben

Çomak soktum hainlerin bendine
Hükümvarlık taslar iken kendine
Âllâh için, tuzak kurup fendine
Attığı düğümü çözen benim ben

Kâbil’le başlayıp Leheble süren
Ebû cehil, nemrut, firavun gören
“Belhum Adall”ığa perdeyi geren
Yaratık gürûhu ezen benim ben

Güzel söze lâkayt kalan nâmerde
Süründüğün bilmezler ki yerlerde
Hüsn-i düâ derde devâ, derlerde
Hakk düşmanlarına kızan benim ben

Kolsuz kahramanın izinden giden
Serhad boylarında cihâdı eden
Beni duymuyorsan İSLÂMİ neden?
ÜLKÜ Dînim diye yazan benim, ben