gülüşüne aldanıp bir söze kandıysak
yüreğimizin olanca ateşi ile tutuşarak
kayan yıldızlar gibi o bakışa yandıysak
ve o günlerimizde bir tek sana inandıysak

toprağın türküsünü tohumca söylediğimizden



bu günlerin hatırına ey sevgili
gül ama
bir güle dönmesin ömrümüz diye yağmurlardan


düştük sevda ırmağına
biliyorum aslında hayat bir nehir
akıyorsa ezelden ayrılık zıkkım zehir


içimde ki yeşil ırmak feryad ediyor
aşk ayrılık olunca baki kalıyor

kader ya kendi akar sanıyor



amaçsız akan bir ırmak boyunda
bekledim ki su samuru sabrında
kızılağaç gölgeli göletimde

sevda çubuklarını dizdim gönlüme
çağlayanlar parçalasa da direndim


anılarla yağardım
arada iç çekerdim
cigaramdan bir nefes
dolanır tepemde kuşlar

memleketim kadar yaralı
örselenmiş aşktan yüreğim


anladım ki türküler
nakaratı acı verdikçe ağıtlaşıyor

yorgun bedenimiz kendimize ağırlaşıyor


durduk
yoksun parıltımız da
durduk ve dinledik ki
sırtımızda kendi yüklerimiz
pranga ayağımız kelepçe yüreklerimiz

dönüyor üstümüzde o büyük karanlıklık
eski zaman türküleriyle direnirken yalnızlık

ey ciran açın kapıları sizde umut var mı azcık...