Hasreti yaşa ki neler gele başa
Onu yaşayan kulun aklı şaşar
Derdini soran var mıdır bilinmez
Gece gündüz kapıya koşar yaşar

Ellerinin kınası hala kuramamıştır
Nazlı yârin koynunda yatmamıştır
Gülen gözleriyle yâre bakmamıştır
Gece gündüz kapıya koşar yaşar

Sanki lal olmuş konuşmaz tatlı dili
Uzanırken sanki kırılmış tutan eli
Hasret yükü sırtında eğiktir beli
Gece gündüz kapıya koşar yaşar

Gurbette döneni görür yüreği kanar
Her gelenle yâri gelecekmiş sanır koşar
Bin bir hayal kırıklığı içinde garip yaşar
Gece gündüz kapıya koşar yaşar

Yıllar gelip geçer hala yalnız yatar
Her gün hasretlik çamuruna batar
Hasretliği bir lokma ekmeğe katar
Gece gündüz kapıya koşar yaşar

Kul Mehmet’im insanın gecesi olursa zindan
Rabbim kurtarsın her kulunu dardan
Gelince yâri sarmak için bekler o candan
Gece gündüz kapıya koşar yaşar
Mehmet Aluç/Kul Mehmet