her birlikteliğimiz de
vuslata sen hep nazar oldun
sus pus içinde kaldım ki bu ne iş
ayrılığımız da ise Zeliş
sırlı hayatımıza da
meçhul ve karanlık bir mezar oldun
bel hep künde
hiç gülmedik ki her anımızda
bana hep kötü bir kabus taşıdın nedense
her günümde de hep çıkartın karşıma
yepyeni bir hadise


bir çöze bilseydim
senin hak ve hukukun ne
deseydin ben beceremem aşkı sevdayı
ve vefayı
sevgimin kör gözüne aldanmazdım belkide
ki bu vuslatının sonunun olmadığını bir bilebilseydim
aşkına hiç konar mıydı ki bu yüreğim
hasut’un keseri hep kendine
nefsinin şaftı çıkara köle olduktan sonra
gel de duy duyabilirse lalın dilinden bir hoş seda
hiç uykumu kalır bu ikircikli sinsi ortamlarda


bir anda da kaydı
yıldız yıldız yokluğa doğru yelken açtı
ipini tutmak isterken sevginin
ayın karardı ve güneşin de ısıdan caydı
ömrüme bulaştığından beri
Kafdağı’ndan da ötelerde umutlarım kaldı
oysa hep açık koydum gönlümün kapısını
şimdi tam da zamanı
hüznü kucaklayan hasret duygularımın
özün özümle hepte kavgalı hisler deydi
oysa ki şahsımın
şu garip yüreği
senden hoş bir sarhoşluk istemekteydi


hiç hak etmemişken teklettin
ardın sıra ucu ucuna zor ekletin
hep isyan zeban isini tepindirtip durdun alnımda
ter şıp şıp becayiş

kancık dalgaların alabora etmeden önce
ar ve hayası ile sana yanaştı gemim
vefasız kıyında büzüldük be Zeliş
çok erkenden geçirdin sen boynuma urganı
baştan beri közünde ben oldum aşkın kurbanı


vakit artık tastamam
der
çok geç kalmış olsa da şu yüreğim
demek ki dedim bu kötü bir kader
bitti unum asıldı eleğim
ihanet çemberine artık dayanamam
beton olacak bir gün o nankör vücudun
bak işte buz kalıbına döndü benim nevrim
ben sana yeter hep yapma demiştim
bil ki dönülmez yol taşına kazındı adın zeliş


oysa ki ben en az "Mecnun" kadar seni sevmiş
ve "Ferhat" kadar da ömrümü sana feda etmiştim...



(20.01.2016) AZAP...