Eskiden...
Belki ben, ben değildim.
Kuşatılmış, etrafı sarılmış, yanlışlar içinde
Savaş toplarının duvarları dövmesiyle yıkılan
İçini kemiren kurdun Süleyman asası gibi
Karanlıkta kalmış annesini arayan bir çocuk
Tahrip edilmiş şehrin tam göbeğinde
Pazarlarda gezinen isimsiz insanlar
Kalbi derin, sineler ıssız
Çarpınca kaş kaşa dikkatlerin kaçındığı
Dalgınlar ülkesinden...
Şimdi en sessiz anlarda bile
Güneş gibi parıldayan yüzünün ve umudun
Parmağımıza takılmış özgürlük bandının
Mutluluğa açılmış penceresiyiz.
Ansızın o soğuk rüzgarlar estiğinde
En derin nefeslere çekilen Şiarlar mevlüdünden
Hüzünler olsa dahi vefalar içinde
Bir çerçevenin üstüne çizilmiş harfler, sevgi seli
Durmadan şadırvanlarda oynaşan
Belkilere aldırış etmeden
Sen bir nilüfer çiçeği
Bense ancak güneş vurduğunda
Toprağa düşen gölgenim.