MUHTASAR İBRÂHİM NEBÎ

Kemâlât özde meraktır
Merâksız gönül çoraktır
Çorak tohumu firâktır
Emeli zer-i sim idi

Yaratandan kula hitâb
Eden yüz yirmi dört kitâb
Kurân’dır hepsine mikâb
“İKRA’ BİSMİ RABBİK” dedi

Rahmeti: dolu yağmur kar
Kışı, yazı, son-ilk bahar
Tefekkürde çok sevâb var
Eden’i: İbrâhim idi

Nemrudla firavun aynı
Korkudan kaynardı beyni
Cümle erkek cenineyni
Katleder firavun gibi

İbrahimi mağarada
Doğurdu koydu orada
Geyiklerse bu arada
İbrahimi besler idi

Rahme düşünce ölmüştü
Orda ebâsız kalmıştı
Azer anayı almıştı
Azer emücesi idi

İbrahim büyüdü inde
Kendisini bildiğinde
Benim Rabb!ım kimse
Bilmek istiyorum dedi

Aya baktı acebâ bu
Rab olabilirmi yahu?
Ay battığında soluğu
Olamaz bu, Âllah dedi

Güneş doğdu baktı büyük
Aydınlatır koyak höyük
Sanki kaptanı yok kayık
Aştığında ıh; bak dedi dedi

Doğup batıp, aşıp giden
Nasıl Rab! Olacak neden?
Edebiyyen ve ölmeden
Var olan bir Âllâh dedi

Büyüyünce gitti eve
Azeri benzetti dev’e
Put yapardı seve seve
Böyle ilâh olmaz dedi

Azeri küpe bindirdi
Gitti nemruda indirdi
Birbirlerini kandırdı
Akıldane iblis gibi

Putpersetler Bayramıydı
Hepsi putun hayranıydı
Kabaranda ayranıydı
İbrahim girdi içeri

Hep putları kırdı yıktı
Bir büyük putu bıraktı
Baltayı boynuna taktı
İzni ile çıkıp gitti

Bayram günleriyde hepsi
Topladılar, tabak tepsi
Çaldı davul, öttü sipsi
Eğlenirken biri dedi

Büyük puttan gayrileri
Parçalanmışlar her biri
Nemrud çağırdı Azeri
Kim yaptı ne bu hâl dedi

Aradılar taradılar
Kıranı bulamadılar
Ve ibrahimi aldılar
Nemrud kim kırdı de, dedi

İbrâhim: Balta boynunda
Bak iki eli koynunda
Kıran budur ya sonunda
Gören budur sorun, hadi

Dediler bu konuşamaz
Kıpırdayıp yanaşamaz
Eli kolu oynaşamaz
Dediler ki cansız tabi

Dedi cansız olan puttan
Ne beklersiz taştan ottan?
Mercimek burçak nohuttan
Akıl kârı mıdır? dedi

Bir anda hepsi şaşırdı
Doğruyu akla düşürdü
Herkes başını kaşırdı
İbrahim doğru der dedi

Velâkin durur mu iblis
Bakıp da sırıttı pis pis
Beyinlere kattı necis
İbrâhime düşman idi

Bu destan bitmez İSLÂMİ
Misâli; Nûh, Tufan, Gemî
Enbiyâların hatemî
Resûlüne Ebî idi

ÇOK HASSAS CİDÂR

Azıcık bekleyin, birâz işim var
Zannetmeyin bu ağzımda dişim var
Gözümün üstünde sade kaşım var
Bir saç fukarası ayna başım var

Hayaloğlu Zeki, Hasaani kol at
Nazım, Harun, Muhsin Gürkani Polat
Selman işleyeni hasuda patlat
Şûara canını Âllâhâ adar

Kimse darılmasın gelir gerisi
Bize yaklaşamaz cinni perisi
İk’ayaklı şeytanların çerisi
Ecinni güruha olmuştur medar

Cevrani Babayla Ozan Devâi
Abdullahla İlyas sürsün sefâyı
Refik Kutlu çeker cevri cefâyı
Püryâni, Ruhani, Efsani radar

Demiroğlu, Darbazoğlu Mahcubi
Erdodu, Duygulu, Veysel, Miskini
Kurdoğlu Safai, Şöhret Feryâdi
Turgutoğlu Gilançaylıya bahar

İhsani, Reyhani, Çobanoğlundan
Mevlânadan Tabtuk emre yolundan
Pir Sultan Ebdaldan Fizân elinden
Hacı Bektaş Velî nice bahadar

Seçkini, Orakçı, Yörükoğluyla
Sadık gül Yazıcı derviş koluyla
Hekimi de Öksüz ozan doluyla
Şâirin hışmına dayanamaz bar

Hasan Yılmazla Nurani Nurali
İstikrardadır ahdinde duralı
Öztürkoğlu ebûbekir Zamani
Arzırumda şahlandıyorlar bar

Selâmi Mengilli Fuzuli ile
İmamali âşık Ruhani bile
Zafer karataydan yükselen çile
Gönül gülzârına yağdırıyor kar

Aşık Dolaksızla Özkılıç, Pala,
Mahmud Aldemirle Necâti Kaya
Teveccüh etmişler güneşe, aya
Sayamadıklarım afvetmekte, kâr

Kusuruma bakma! sayamadığım
Adlarını tek tek diyemediğim
Mazur görün vardır eksik gediğim
Dünyâ kabuğumdur sığamadım, dar

Didelerden akan kanlı yaşım var
Cenneti alâ’dan gönül kuşum var
Kara günde dostum can gardaşım var
Doğan Silleli’den Diler’e kadar

Son devirde Reyhaniyle İhsani
Tamamladı eksikleri noksani
Şûaralar Resûlûllah Hassanî
Merhemini milli yaraya sarar

Mekâna girmeğe az kaldı dostlar
İSLÂMİ’den arda söz kaldı dostlar
Birde kaldırdığı toz kaldı dostlar
Yırtılmak üzere beyinde cidâr