İnan ki yoktur Senden ne ricam ne talebim
Niye olsun ki, zatın, sevgin varlık sebebim
Kemter kuluna, böyle öğretti öksüz Nebim
Güftâr-i şîrîn yeter, ey cömertkar Efendim

Elimde değil; »Seni« bağrıma basasım var
Yalanım yok, riyam yok, zatına ihlasım var
Amel defterimde de kul diye mahlasım var
Bir tek aferin yeter, ey cömertkar Efendim

Benim yolum benzemez, başkasının yoluna
Yaprak olsam rahmetin derim düşen doluna
Gönül gözüyle görmek, senden kaldı kuluna
Bana »zâhirin« yeter ey cömertkar Efendim!

Bende emeğin de çok, hakkın da, inkar etmem!
Sen dururken başıma Nemrud’u hünkar etmem
Ruhumu, makam, mevki için günahkar etmem
Gedaya yerin yeter, ey cömertkar Efendim

Ecelden korkmuyorum, cemalindir cezbeden
Gerçek aşkı tadınca, vaz geçtim Elif, Be’den
Sultanımı bırakıp, meded ummam türbeden
Gönle »tesirin« yeter, ey cömertkar Efendim

Güftâr-i şîrîn: tatlı dil
Zâhirin: Allah’ın varlıktaki zuhuru