Biz çok güzeldik eskiden.
Hani öyle böyle değil çok güzeldik.
Sokaklarda çocuklar gülerek oynardı mesela. Kulaklarımız dolu dolu çocuk kahkahaları,
Yüzümüzde gülümseme vardı mesela.
Kıymetliydi aşklarımız. Çok kıymetliydi !
Öyle ha deyince kırmazdı kimse kimseyi. Yoldan geçenden korkmazdık mesela.
Ciddi ciddi severdik öyle böyle değil !
Kolay kolay gitmezdik kimselerden ve acıtmaz dık öylesine...
Son 5 yıldır ağladığım kadar ağladığımı hatırlamıyorum 38 yıllık hayatımda.
Yüzümüz düşse en uzağımız okşardı yanağımızı ya da saçımızı.
Şefkat vardı be, önemser önemsenir dik yaşıyorduk anlayacağın.
Şimdi ki gibi biçimsiz de değildi geceler. Kimse tedirgin olmazdı eve gitmeden hava karadı diye.
Ben mesela, rahat uyurdum eskiden.
Yarın sabaha ne bela ile uyanırız korkusu da yoktu içimde.
Sahi sizde de böyle mi ? Yaşamaktan korkuyor musunuz sahi ?
Eve gitmekten, işe gelmekten, alışverişe çıkmaktan, uyumaktan, uyanmaktan korkuyorum ben.
Sevdiklerimizden uzaklaşıyoruz an be an. Kendimiz bile olamamak ne acı verici.

Uzaklaşıyoruz.
Herkes yanıyor ama kendi halinde.
Acılar almış başını gidiyor mutlu olmak ne mümkün. Ruhumu bedenimden çıkarıp atasım var artık.
Yaşamak ne kadar zor bir hal aldı farkına varmadan.
Sevmiyoruz, sevilmiyoruz.
Hepimiz olası bir fail ya da maktul olmuşken...