düşme kalbimden
eğer düşersen dağılırım ufalırım
öksüz bir kar tanesi gibi eririm
kalkamam yerimden
kalksam düşerim.

duvarlara tutunamam
avuçlarımın sıcağından
tutuşur yanar yıkılırlar
düşme kalbimden düşersen
incinir kalbim

damarlarıma sızan ateş
Yakar beni içten içe
Yıkılır boğulurum
hüzünlerimin denizinde

düşme kalbimden
düşersen
sende tutunamazsın
varamazsın bir daha
sen diye atan nabzıma

aşk tohumlarını ekemezsin
çiçeklenemezsin bir daha orada
dokunmak isteyecek
dudakların dudaklarıma
ama dokunamayacaklar
çatlayıp kanayacaklar kendilerince

gözlerin beni görmeyecek bir daha
uyutup sallamayacağım seni
gözlerimin beşiğinde

susacaksın hep tek başına
seni ayaz vuracak çatlatacak
döneceksin alaz topraklara

bir gün gelecek belki göreceksin gözlerinle
dalgalarımın vuruşunu başka kumsallara
önce önemsemeyeceksin
kalbimden düşüşünü beklide

ya sonra gelecek bensiz günler
her gün onlarca
tokat atacak suratına

Sabahat Çelik